Vlug pak ik een papieren zakdoekje. Veeg snel m’n neus af. Het zal toch niet?
Vandaag een dagje kleuters. Ik heb er onrustig van geslapen. Ruim twintig jaar ervaring in het onderwijs, voor negenhonderd ondernemers een groot gala gepresenteerd en wekelijks duizenden luisteraars, maar een stel jonge kinderen geven me de bibbers. Het moet niet gekker worden.
“Joh, die kleuters, ik begrijp er helemaal niets van”, hoor ik mezelf nog zeggen. “Ik heb er totaal geen ervaring mee, bovendien struikel ik over alles onder heuphoogte”, grap ik tegen mijn opdrachtgever. Maar ik moet er toch aan geloven. Gelukkig wel. Soms moet je niet zeuren, maar gewoon in het diepe gedonderd worden. Levert de mooiste momenten op. Zo ook deze keer.
De laatste weken merkte ik toch wel dat de hele situatie me onbewust steeds meer begon aan te grijpen. Persoonlijk zijn mijn omgeving er ik er heel goed vanaf gekomen. Gezond, gelukkig en “Zo druk als een klein baasje”, zoals het spreekwoord luidt.
“Zolang iemand tegen een bal aantrapt en een ander rent er achteraan, heb ik werk bij de NOS”, leg ik een zakenrelatie uit. “Daarnaast doe ik iets meer in het onderwijs. Altijd leuk! Onlangs nog een supermooie tweedaagse opleiding tot dagvoorzitter gevolgd én een gaaf online project gedraaid in het kader van duurzaamheid en groene energie”, som ik op. “En heb ik je al verteld dat FIFA 21 uit is? Binnenkort gaan we weer volle bak livestreamen met Pro Players”, ratel ik door. “En natuurlijk de wekelijkse AZ podcast van het Noordhollands Dagblad, we krijgen er veel positieve reacties op.”
Mooie momenten genoeg. Zoals die eerste keer weer naar het stadion voor de Eredivisie. Helemaal naar Fortuna Sittard. Ik maak er een ware roadtrip van. Expres. Rustig aan rijden, twee keer een koffiestop en lekker vals meezingen met een Nederlandstalige playlist op Spotify. Die 265 kilometers richting het zuiden vlogen voorbij. Eindelijk eruit! Die luxe heeft niet iedereen momenteel.
En daar zit ‘m de crux. Om me heen zie ik veel zorgen. Hardwerkende ondernemers in de horeca bijvoorbeeld. In één keer staan ze weer op nul. Terwijl andere sectoren wel doordraaien en de besmettingsraad zeer laag is. Dat voelt als zeer onrechtvaardig. Het grijpt me echt aan. Of de mensen die al maanden thuis werken. Ook niet altijd even leuk en makkelijk. Helemaal met het uitzicht dat tot januari er sowieso niets aan deze situatie verandert.
Zelf is mijn grootste zorg een simpele snottebel. Want ja, verkoudheidsverschijnselen betekenen voor mij verplicht thuis blijven. En thuis blijven betekent voor mij geen werk.
Daarom is het juist zo mooi om zoveel mensen om me heen te zien die er gewoon het beste van proberen te maken. Ondanks alles. Soms merk ik dat mijn gedachten ongewild afdwalen.
Plots schrik ik op.
“Meester, wij hebben een nieuw huisdier!” Voor me staat een uitgelaten vijfjarige met een snottebel. “Het is een baardagame en hij heet Johnny! “
“Oh, wow”, antwoord ik. “Kan ‘ie ook praten?”
“Hij heeft nog niets gezegd, maar ik denk het wel, meester”, zegt de kleine man enthousiast. “Volgens mijn vader is Johnny nog een beetje verlegen…”
Het is vijf over half negen ’s ochtends. Mijn dag kan al niet meer stuk.