Bam! En daar lig ik dan ineens. Met m’n neus op de stenen. Keihard in aanraking gekomen met de bodem. En geen enkel uitzicht op verbetering. Even ben ik lamgeslagen. Corona.
Maar nu is alles anders. Het perspectief verandert. Langzaam, maar zeker kom ik overeind. Het kost kracht en creativiteit, maar ik kom eraan. Tijd voor de push- up.
Inmiddels rolt de bal weer. De grote Europese toernooien worden in de maand augustus afgewerkt middels een spannend knock- out systeem. Spektakel gegarandeerd, want nu hebben de ploegen maar één wedstrijd om de beste te zijn. Net als op het pleintje. De winnaar blijft staan. Wie durft? Wie wordt de koning van Europa?
Mijn hart maakt een sprongetje als ik mijn aanstellingen binnenkrijg. De kwart- en halve finale van de Europa League worden mijn domein. Hoewel de geur van het stadion sterker wordt, moet ik nog even geduld hebben. Voorlopig wordt de studio mentaal omgebouwd tot mijn persoonlijke zolderkamertje. Waar ik vroeger verslag deed van denkbeeldige Europese krakers, doe ik nu verslag van de echte actie. Eindelijk weer!
Het levert me een gevoel op dat ik al maanden niet heb gekend. Opwinding. Je verdiepen in de deelnemende ploegen, de spelers, de spelsystemen, tactieken en de trainers. Waar ligt de zwakte, waar ligt de kracht? Welke individuele duels worden er onderling uitgevochten in het veld? De jacht op informatie is begonnen, mijn voetbalhart begint weer nadrukkelijker te kloppen. Heel even flitst er een vleugje adrenaline door me heen. Ga ik eindelijk weer wedstrijdspanning voelen?
Daarnaast nemen de aanvragen toe. Diverse bedrijven en organisaties staan in de startblokken om te laten zien wie ze zijn, waar ze mee bezig zijn en waar de ambities liggen. De ontmoeting komt weer centraal te staan. De échte ontmoeting. Waar mensen elkaar weer recht in de ogen kunnen aankijken, zonder dat er een beeldscherm tussen staat.
Ook is het interessant om te zien hoe mijn vakbroeders en – zusters zich profileren. Waar de één zich richt op het in stand houden van de gehele sector door met creatieve en gedurfde events te komen, richt de ander zich op nieuwe werkzaamheden. Zo is één van mijn allerbeste vrienden een aantal dagen in de week actief als toiletjuf! Na aanvankelijke schroom, blijkt het een schot in de roos. “Eindelijk weer onder de mensen. Ik heb het zo gemist!” En staat een NOS- collega parttime in een modezaak. Geweldig toch?
Wat me vooral raakt, is dat niemand stil is gaan zitten. En zijn of haar handje is gaan ophouden. Mede dankzij creativiteit, een betrokken omgeving en een flexibele houding vaart ieder zijn eigen koers. Ik vind het knap.
Daarom ben ik ook zo dankbaar voor de mensen om me heen. Ik heb op belangrijke momenten het vertrouwen en de kansen gekregen die me enorm vooruit hebben geholpen. Zowel op economisch als mentaal vlak.
Diep van binnen is het vuur niet gedoofd. Sterker nog, het flakkert weer op. En hoe dichterbij het stadion komt, hoe onrustiger deze gekooide tijger heen en weer loopt. Na maanden gevoelsmatig in de spaarstand geleefd te hebben, ruik ik het gras weer. En droom ik weer voorzichtig van het podium. Het zal toch niet?
Nog even geduld. Nog even hopen dat de situatie rondom het virus stabiel blijft en zelfs verbetert. En zelf geen stomme dingen doen en verstandig blijven. Maar één ding is zeker. Die stenen waar ik keihard tegenaan knalde, vormen nu de basis onder mijn wederopstanding. Tijd voor de push- up.