“En bedenk dat het allemaal in West- Friesland is begonnen, hé!” Een groot applaus klinkt uit de bomvolle zaal. Vol overtuiging kijkt Hans Huibers me aan. Ik ben er beduusd van.
In West- Friesland heb ik leren dromen. Dagelijks fietsend vanaf Hoogwoud naar Hoorn. Op naar school. En weer terug. Iedere dag.
Langs het oude terrein van Simon Loos in Opmeer. Daar, waar het allemaal begon voor het inmiddels enorme vervoersbedrijf. De vrachtagens kom ik tegenwoordig op de gekste plekken tegen. Of ik nu in het weekend naar Sittard rijd, de A13 richting Rotterdam pak of naar FC Groningen op weg ben. Zelfs in het buitenland kom ik de kenmerkende vrachtwagens tegen. Het doet me denken aan thuis.
Bij Opmeer dacht ik altijd: “Zo, dat wordt nog een heel eind trappen. Hoelang ben ik vandaag onderweg? Eén ding is zeker. Ik kom hier vandaag weer langs. En dan ben ik bijna bij huis.”
Fietsend over de Spanbroekerweg, langs café De Vriendschap, alias ‘Loos’, dan de Westeinderweg op. Langs bouwbedrijf Ursem uit Wognum. Een mijlpaal, vanaf dit punt ben ik halverwege. Het langste deel is achter de rug. Ursem heeft zeer moeilijke tijden achter de rug. Maakte een doorstart en bestaat weer. Nog altijd. Van zoveel incasseringsvermogen kun je leren. Regen, tegenwind of een lekke band. Niet opgeven. Doortrappen.
Een principe dat ik inmiddels maar al te vaak aan den lijve heb ondervonden. Af en toe moet je tegen de muur lopen, of een faux pas maken. En hamvraag is; hoe ga je er mee om? Krabbel je op? Durf je de confrontatie met jezelf aan? En ga je er weer voor? Citius, altius, fortius. Sneller, hoger, sterker. Het zijn de beroemde Olympische waarden. De basis van sport én ondernemen!
Het viaduct onder de A7 door. Als scholier talloze keren onder door gefietst, als verslaggever talloze keren overheen gereden in de auto. Op weg naar een opdracht, een evenement of een wedstrijd.
Over de Hoornse weg richting Risdam. Verderop werd bedrijventerrein de Factorij opgebouwd, van Zevenhuis was nog totaal geen sprake. En als ik uiteindelijk mijn fiets tussen de honderden andere prop, zit mijn hoofd vol dromen.
Tijdens het trappen heb je namelijk niet zoveel anders te doen. Soms een beetje kletsen met een lotgenoot, dat is het wel. Van een walkman onderweg ben ik snel genezen. In de haast één keer tegelijkertijd op ‘record’ en op ‘play’ drukken en m ‘n zorgvuldig samengestelde bandje is naar de knoppen. Net bij dat éne nummer!
Turend over de eindeloze landerijen en langs lange wegen, de wind altijd schuin-tegen, gingen mijn gedachten met me aan de haal. Dromend van volle stadions, intense voetbalwedstrijden en dat kleine jongetje, dat verslag mag doen van dat alles. Hoe gaaf zou dat zijn?
Dromend van zalen vol mensen, samen mooie dingen doen. Verbazen, verwonderen, genieten, leren, lachen, voelen, beleven. En dat kleine jongetje dat het volgende programma onderdeel mag aankondigen. De verbindende factor mag zijn. Mensen mag interviewen. Wat drijft ze? Waarom doen ze de dingen die ze doen? Hoe gaaf zou dat zijn?
Tijdens het Westfries Ondernemersgala komt alles samen. De laatste momenten voor de opkomst zit mijn hart in mijn keel. Spanning, zenuwen, maar vooral adrenaline gieren door mijn lijf. Het gevoel dat je leeft. Hoe gaaf is dat!
Het is alweer even geleden, maar wat kijk ik met veel plezier op het Ondernemersgala terug. Soms is de realiteit mooier dan de droom. Al die mooie mensen, de genomineerde bedrijven, de passie die er heerst onder de ondernemers voor hun bedrijven. Geweldig om mee te maken. Een voorrecht.
Maar bovenal het vertrouwen wat je krijgt van de organisatie. Want hoe ambitieus je ook bent, hoeveel projecten je hebt gedaan, je bent zo goed als je volgende wedstrijd. En dat geldt helemaal voor een klein, licht onzeker en perfectionistisch jongetje met een hoofd vol gedachten.
In West- Friesland heb ik leren dromen.