“Zullen het doen of zullen we het niet doen?” Bedenkelijk kijkt mijn collega uit het raam. Buiten verzamelen zich donkere wolken, binnen kakelen dertig achtstejaars vrolijk door elkaar. Na even dubben kijken we elkaar aan.
“We gaan gewoon, klein buitje, trekt zo weer over.”
In deze bijzondere periode moet ik mezelf echt weer opnieuw uitvinden. Van een leven vol evenementen, voetbal, volle stadions en de meest uiteenlopende presentaties naar…….helemaal niets.
En niemand weet hoelang het nog duurt. Plots is daar de valbijl. En daarna wordt het stil.
“Nou, je zal de aandacht en de spotlights wel missen, hé?”, zegt een kennis plagend. Alsof het daarom gaat. Ik ben presentator geworden, omdat het juist om de ander gaat. Samen mooie dingen doen. Genieten van het evenement, energie krijgen van elkaar. Samen iets heel tofs neerzetten.
En hoe leuk het ook is, het kan altijd beter. Iedere keer weer samen de uitdaging aangaan. Werken naar een wedstrijd of een evenement toe. Want als de scheidsrechter fluit, of de opkomsttune begint, dan gaan we los. En dan samen knallen. Ieder in zijn of haar rol. Daar gaat het om!
“Ja, ik mis de mensen, de energie om me heen, de verwondering en de ontmoeting. Het onverwachte, de spanning en ja, ook de adrenaline. Ik mis het vreselijk”, zeg ik net iets te serieus.
“Okay jongens, volgens buienradar is het een klein buitje, binnen een kwartiertje liggen wij heerlijk in het IJsselmeer bij Schellinkhout. Vamos, amigo’s!” Terwijl de eerste druppels vallen, springt groep acht enthousiast op hun fietsen. Op naar het avontuur.
Mijn oude beroep als leerkracht basisschool heb ik weer opgepakt. En wat is het eigenlijk toch leuk! De stichting waar ik voor werk, biedt me zelfs meerdere dagen aan. Denken met mij mee. Zo lief. Toch bedank ik voor de eer.
Mijn intuïtie zegt dat de voetbalwedstrijden echt weer komen. En dat, ondanks de online initiatieven, de live-events ook weer georganiseerd gaan worden. Alleen wanneer, hoe en met wie? Dat is nog volledig onduidelijk. Ik wacht af. Maar ik ga niet stil zitten.
Inmiddels ben ik wekelijks online bezig met het verslaan van esports. Een bijzonder vak met z’n eigen dynamiek. Erg leuk en leerzaam. Daarnaast heb ik me opgegeven voor de hoog aangeschreven cursus ‘Beter leren Modereren’, in september van dit jaar. Tevens rollen de klussen langzaam, maar zeker weer door. Voor de landskampioen zaalvoetbal Hovocubo mag ik bijvoorbeeld een aantal ondernemers interviewen.
Een eerdere opdrachtgever heeft me gevraagd voor een volgende klus en voor een grote verzekeraar staat ook een gaaf evenement gepland. Ook ga ik als bezoeker naar een masterclass op de middenstip van Ahoy. Slechts honderd toeschouwers laten zich de hele dag inspireren door topondernemers uit de entertainmentbranche. Kom maar op met die kennis en inzichten! Daarnaast, ik vind dat je in de eerste plaats je eigen branche moet ondersteunen, als je daar de mogelijkheden voor hebt. Samen sterk, ook in de toekomst.
Tot slot ben ik gevraagd om toe te treden tot een bijzonder netwerk. Een netwerk dat bestaat uit zeer diverse mensen, uit alle lagen van de samenleving. Iedereen met zijn of haar eigen ervaringen en expertise. Aanvankelijk was ik terughoudend. Maar de eerste bijeenkomst was verrassend interessant. Daarbij vind ik het belangrijk dat je je zo breed mogelijk ontwikkeld. Dat houdt de geest flexibel en lenig.
We zijn vijf minuten onderweg en de kinderen zijn drijfnat. Het wordt koud, er steekt een windje op en het vooruitzicht van een onbeschutte dijk en een doorweekt grasveld is totaal niet aantrekkelijk. Dertig paar ogen kijken me vragen aan. Zicht op het einde van de deze enorme bui is er niet. Met tegenzin besluiten we dan maar om te keren. Terug naar school. Geen uitje.
“Nou, dat zullen we wel te horen krijgen van ze”, zegt iemand. “Die zijn natuurlijk hartstikke teleurgesteld.”
Wat volgt is misschien wel de leukste herinnering van het jaar. “Meester, mogen we onze zwemkleding aanhouden? Kunnen we lekker dansen in de regen!” Ik krijg de kans niet eens om er iets van te zeggen, want voor ik het weet, staan er al tien kinderen uitgelaten te dansen en te joelen in de stromende regen.
Als we terugkomen bij school, wordt het lokaal spontaan omgetoverd in een soort strand. Handdoeken worden op de grond gelegd. Op Youtube wordt een ‘Tik Tok mash up’ gevonden en binnen no time staan ze allemaal te dansen in de klas. De middag vliegt voorbij.
En zo is het ook gewoon. Ja, er bestaan teleurstellingen en tegenslagen in het leven. En weet je niet hoelang die duren. Of kun je er helemaal niet aan doen, laat staan er iets aan veranderen. Word je er verdrietig van en zie je geen uitweg. Is die er misschien niet eens meer..
Soms moet je dansen. Gewoon dansen.
Dansen in de stromende regen.